Taxi

Ik moest van mijn hotel in Agra naar het treinstation worden gebracht. De taxitriver driver die PK voor me had geregeld was keurig op tijd. Ik had, toen ik met PK in Agra aankwam al gezien dat de weg op een bepaald punt opgebroken was. Maar wij kwamen voor het middaguur aan en ik vertrok midden in de spits! Nu moet je weten dat de auto's waarin die drivers rijden niet van hen zijn. Hun baas heeft tientallen auto's die speciaal voor het toeristenvervoer worden ingezet. Nu kan een driver ervoor zorgen dat zijn taxi er netjes uitziet en er voorzichtig mee omspringen zoals PK, of hij kan -zoals mijn driver- proberen om het ding zo snel mogelijk aan gort te rijden. Het levensmotto van deze driver was: "een minuut niet getoeterd, is een minuut niet geleefd". Ik was het na 5 minuten al helemaal zat. Echt ZAT! Verder reed hij veel te hard en echt a-sociaal. Links en rechts inhalen, andere weggebruikers van de weg drukken; you name it, he did it. Daarbij was hij ook nog eens een slechte chauffeur. Optrekken alsof er zeeen van ruimte voor hem was (was er niet) en direct daarna weer vol op de rem. Gas,rem. Gas,rem. Ik voelde me al snel een geklutst ei. Moest oppassen om niet iedere keer met mijn hoofd tegen zijn hoofdsteun aan te knallen.

Omdat we maar enkele meters per minuut vooruit kwamen (en de rest van Agra ook) onstond al vrij snel een smog waardoor normaal ademhalen niet meer mogelijk was. Mijn trouwe zweetlapje bood ook geen soelaas. De airco kon ook niet aan, want dat kostte teveel benzine in de file. Dus moesten toch de ramen open om het een beetje dragelijk te houden. Op een gegeven moment begon de auto voor ons te roken. Ik dacht dat zijn motor misschien niet goed was afgesteld. Het ding bleef maar roken. Tot ik het rode lampje bij de benzinemeter van mijn driver zag. "check engine". Al snel bleek 1 en 1 2 en hij moest door 3 rijen verkeer naar de kant sturen omdat de onze motor volledig oververhit was en stond te roken als een stoomtrein. Dus moest meneer water gaan halen. Boeddha weet waar vandaan, maar hij bleef verrekte lang weg. En daar zat ik dan. In de smog en een beetje ongerust over die rokende motor. Wie weet hoe snel rook omslaat in vuur! Ik was klaar om te ontsnappen als dat nodig mocht zijn. Na een eeuwigheid kwam hij terug met een paar flessen water. Eerst de motor afkoelen en dan het waterreservoir bijvullen. Daar gingen we weer. Of niet, want we kwamen nog steeds met meters per minuut vooruit. Net toen er eindelijk wat frisse lucht in de auto kwam, omdat het verkeer wat minder werd, begon het "check engine" lampje weer te branden. Snel naar het dichtsbijzijnde tankstation en daar begon het afkoelingsproces weer van voor af aan. Het laatste stuk ging onverantwoordelijk hard en in volledige duisternis op een onverlichte weg met onverlichte medeweggebruikers. Ik was blij dat hij op eeen gegeven moment parkeerde en vertelde dat we bij het station waren. AJUUS!