Reflectie

Nu al?!
Jawel! Juist nu het allemaal nog zo vers is!
Ik heb weer een fantastische vakantie gehad, zoveel is wel duidelijk. Ik ben niet serieus ziek geworden en dat alleen al is een gouden kalf waard.
Ik heb de avonturen beleefd waar ik zo van houd en ik ben er ongeschonden vandaan gekomen. Daar hebben vast ook de verschillende geluksamuletten die ik heb meegekregen aan bijgedragen.
Achteraf gezien heb ik me onnodig zorgen gemaakt over met name India. Over de agressie van Indiërs naar vrouwen toe, over hoe vuil alles daar is, eigenlijk over alles. Nadeel daarvan is, dat ik me onnodig veel zorgen heb gemaakt, voordeel is dat ik goed voorbereid was en alles heel erg is meegevallen. Achteraf kan ik ook constateren dat ik met mijn 'normale' vakantiehouding (ontspannen, zelfverzekerd en zeer alert), aangevuld met mijn Boeddha smile, in India heel goed heb kunnen reizen.
Wanneer ik India vergelijk met Nepal dan is mijn constatering dat je India moet zien en Nepal moet ervaren. India heeft al die mooie Werelderfgoed monumenten die je toch zeker wel gezien moet hebben en Nepal heeft de Himalaya. Wanneer je in Nepal niet van 'must see' naar 'must see' locatie rent en van treinreservering naar treinreservering, krijg je vanzelf de rust om meer te kijken naar de mensen en naar jezelf. Dat heb ik kunnen doen. Ik heb na de relatieve hectiek van India, de rust kunnen vinden in Nepal. Ook kunnen vinden wat een deel van de reden was voor mijn reis: meer inzicht in het Boeddhisme. De rust kunnen vinden om te herkennen dat veel 'toevallige' ontmoetingen niet toevallig waren en om belangrijke lessen te kunnen leren.
Ik heb bijvoorbeeld ervaren dat mijn adolescente geest een pijnlijke wake-up-call heeft gekregen van mijn middle-aged lijf. Met ieders goedkeuring blijf ik de komende jaren nog in denial. Goed teken is dat de spierpijn maar 48 uur duurt en dat is zo vergeten. De vreugde die mijn uitspatting heeft opgeleverd duurt vele malen langer. Thuiskomen na zo'n mooie maand geeft ook een heerlijk gevoel. Ondanks dat ik elke dag voor 07:00 wakker was (meestal rond 05:30), voel ik me vol energie. Ik heb het gevoel dat ik een maand lang op de toppen van mijn emoties en intuïtie heb geleefd en dat put niet uit, maar geeft mij  enorm veel energie.
Mijn was van een maand vakantie bestaat uit 2 onderbroeken en 1 bh. De rest gooi ik weg. Mijn broek is na 1 maand continu dragen zo vies en versleten, dat wanneer ik die tegen het licht houd, op verschillende plaatsen nauwelijks nog stof te herkennen is. Mijn blouse... tja, laten we het over positievere zaken hebben. Soof is afgelopen nacht verschillende keren onder de dekens komen kijken of ze niet gedroomd heeft en of ik echt terug ben. Ze ligt nu tevreden op de vensterbank te slapen op de lekker warm gestookte centrale verwarming. Toch heeft luxe ook wel wat hoor.
Hartelijk dank aan al mijn vrienden die met me mee zijn geweest. De manier waarop ik schrijf heeft grotendeels te maken met jullie. Ik wil graag dat jullie ervaren wat ik ervaar en zo te horen/lezen is dat aardig gelukt. Waar de volgende reis naartoe gaat weet ik nog niet, maar ik hoop dat jullie dan weer meegaan. Het was me een woest genoegen.
Namasté!

Anatomie

Ik heb in ieder geval geen opleiding tot fysiotherapeut meer nodig! Ik ken sinds gisteren en vandaag de pijnlijke waarheid van alle 640 spieren van mijn lichaam. Mijn hemel, alles doet zeer! Ik beweeg als een parkinsonpatient op een slechte dag. Tel daarbij op een slechte nacht, omdat ik niet normaal door mijn neus kon ademen en omdat een buurman tot diep in de nacht Bollywoodfilms heeft zitten kijken met het volume zo hoog, dat ik alles letterlijk meekreeg. Voordeel is wel dat mijn Hindi sinds gisteren enorm verbeterd is. Om een lang verhaal kort te maken: Ik ben gebroken. Gelukkig ken ik het verloop van mijn verkoudheid goed, en het ergste leed is wat dat betreft alweer geleden. Wat mijn karkas betreft, daar heb ik bij thuiskomst alle tlc en knuffels en massages voor nodig. Al dit leed is natuurlijk wel ergens goed voor, ik realiseer me dat ik in een veel te snel tempo aftakel, of in het meest gunstige geval extreem slecht in vorm ben. Daar ga ik wat aan doen. Ik dacht zelf aan yoga voor senioren ;-) Really! Ik blijf vandaag binnen loopafstand van mijn hotel. Dat is momenteel ongeveer een meter of 20. Ik maak mijn laatste Roepies op en ben helemaal klaar om terug te keren naar de westerse wereld. Morgen vlieg ik om 09:30. Dat betekent een tuktuk om 06:00 and that's fine with me.
De overgang van het bijna idyllische Pullahari naar het chaotische India is me zwaar gevallen. Ik moest me weer helemaal instellen op een andere benadering en de (lucht)vervuiling en daar was ik eigenlijk niet aan toe. Met mijn verkoudheid en slaapgebrek van de afgelopen nacht, maakt dit dat ik me kwetsbaarder voel. Gelukkig hebben we de foto's nog ;-) Tot morgen.

Overgang

Nee niet die! daar wacht ik nog even mee.
Het bleek dat de staking wat van zijn heftigheid heeft verloren, want het openbaar vervoer reed gisteren bijna normaal. Toch waren er wel wat incidenten, want het leger heeft rondom de grote Stoepa in Bouddhanath 3 bommen onschadelijk gemaakt die daar door de Maoistische partij waren gelegd. Mijn taxi was ruim op tijd om me op te halen en toe hij me vertelde van die bommen op het moment dat we langs een van die plekken reden, dan maakt dat toch behoorlijk indruk. Daar heb ik in de dagen daarvoor verschillende keren gelopen! Even later gingen we over een brug waar een heleboel mensen stonden te kijken. Raj, de chauffeur vertelde me dat daar gisteravond een auto door de betonnen railing is gegaan en in de onderggelegen rivier is terecht gekomen. Hij wist te vertellen dat daarbij 2 mensen zijn omgekomen. Onwerkelijk gewoon.
Mijn vlucht naar New Delhi vertrok zelfs een kwartier eerder dan gepland en ik zette op 20:15 weer voet op Indiase bodem. Ik moest op het decaratieformulier invullen of ik plantmateriaal bij me had en dat had ik. 2 Blaadjes van de Bodhiboom in Kushinagar en Lumbini. Ook mocht ik maar voor maximaal 8000 Roepies aan souverniers invoeren en ik had voor veel meer. Op de plantvraag heb ik ja ingevuld en bij het bedrag aan souveniers het ik 8000 gezet. Ik kneep hem toch wel een beetje, maar ik heb dat formulier aan 2 verschillende douanebeambtes laten zien en niemand heeft ergens naar gekeken of naar gevraagd. Pfew! Gelukkig wist ik de weg in de luchthaven, naar de prepaid taxi en naar mijn guesthouse, dus dat was geen probleem. Wat wel een probleem was, was dat mijn taxichauffer bezig was met zijn laatste rit vanaf een uur of 6 vanmorgen. Ik zag in zijn achteruitlijkspiegel dat hij moe was. Ik probeerde hem wakker te houden. Het verkeer in India is echt een gekkenhuis en wij zaten nog middenin het spitsuur ook. Op een gegeven moment moet hij net even te lang zijn ogen dicht hebben gedaan, want hij moest vol in de ankers, omdat het voor ons stil stond. De taxi was zo'n  minibusje en dat schoof en slipte over de weg terwijl hij de rem vol had ingedrukt. Ik zat te wachten op de klap voor, of achter, maar we hadden geluk. Vanaf dat moment heb ik zijn ogen geen moment meer uit mijn zicht gelaten en wanneer zijn ogen wat langer dan normaal knipperen dicht vielen, stelde ik hem weer een vraag, of vertelde ik hem wat over mijzelf. Dat was geen leuke rit, maar hij zette me ongeschonden af op de plek waar ik moest zijn. Ik liep zonder aarzelen naar het guesthouse dat ik bij mijn vorige bezoek aan Delhi al had uitgezocht, maar ik kreeg een andere kamer dan toen. Deze kamer was lang niet zo schoon en ik werd er niet vrolijk van. Ik heb afgelopen nacht heel stil in mijn lakenzak en op mijn eigen kussentje doorgebracht. Daarbij komt nog dat ik een verkoudheid uit Pullahari heb meegenomen en ik voel me niet optimaal. Wanneer je dan ook nog eens niet kunt ontspannen en lekker douchen (putje zat vol haren), is de lol er snel af. Ik ben vanmorgen om 07:00 op zoek gegaan naar wat beters en dat vond ik 25 meter verderop. Een dikke matras, kampherballen in de wasbak (that's a good thing) en een schone, hete douche. Een medewerker is met me meegelopen naar mijn 1e guesthouse, heeft mijn koffers gedragen en nu ben ik voor de komende 2 nachten goed onder de pannen. Ik heb een tentje vlakbij gevonden waar ze heerlijke gember-lemon-honingthee verkopen en die is zooo weldadig voor mijn zeer strotje! Verder heb ik strepsils gevonden en ik ga zo naar mijn kamer om voor het eerst in ongeveer 2 weken heet te douchen en dan de rest van de dag tv te kijken, onderbroken door een siesta. Hoe liekt oe dat!

Nieuwe vrienden

Ik was van plan om tijdens mijn rustdag eergisteren voor het eerst de middag Puja van 16:00 uur bij te wonen. Die was in de grote tempel. In de ochtend ontmoette ik Mieke uit Antwerpen. Ze maakte deel uit van een groep Belgen die een 10-daagse reis door Nepal maakt. Ik probeerde contact te maken met de groep, maar dat lukte niet. Mieke trof ik wat later alleen. Ze kwam op mijn zonnedakterras en keek nieuwschierig in mijn boek. Ik stelde me voor en we kwamen aan de praat. Ik heb haar in een korte wandeling een mooie uitkijkplek laten zien en we zijn gewoon blijven praten. En toen werd het 4 uur en die Puja was ineens helemaal niet belangrijk meer. Weer een spontane ontmoeting met een gelijkgestemde ziel. Dat soort ontmoetingen maakt indruk en die blijven me bij. Net zoals Paco en Pepe. Ik verzin dat niet, zo heten ze echt. Pepe woont al 4 jaar beneden in Bouddhanath en Paco kwam op bezoek. Pepe is praktiserend Boeddhist. Hij praat een handjevol woorden Engels, maar met Paco alleen Spaans, omdat die helemaal geen Engels kan. Pepe heeft zo'n zware, donkere stem dat ik geen woord kan verstaan van wat hij zegt. Als hij gezegd had dat hij Rus of Fransman was, had ik het ook geloofd. Paco kwam dus als goede vriend met Pepe mee naar Pullahari. Paco lijkt wat eten betreft op mij. Hij lust bijna niets. We zaten met de maaltijden meestal naast elkaar en toen we een lekkere frisse salade kregen, hapten we verheugd toe. Het was weer eens wat anders dat die veel te hete aardappelen, of soep, of wat dan ook. Helaas hadden ze groene pepers in de salade gedaan. Die hadden we allebei voor boontjes aangezien. Ik hield me nog aardig, maar Paco verschoot werkelijk van kleur. Hij werd knalrood en begon te zweten als een os. Ik heb hem allerhartelijkst uitgelachen, hoewel duidelijk te zien was dat ik het ook erg zwaar had. Daarna heeft Paco in de kantine beneden brood ingeslagen met jam ofzo en chocolade koekjes; hij is 2 keer helemaal niet komen opdagen voor het eten en heeft de andere keren maar heel weinig gegeten. Hij stootte mij dan aan zei zei heel samenzweerderig, dat hij zich zo zou terugtrekken op zijn kamer. Ik wist genoeg. Ik heb niet hetzelfde gedaan. Waarschijnlijk omdat ik te gierig ben en de maaltijden bij de prijs inzitten, maar ik zou het wel graag gedaan hebben, want ik kan geen verse groente en geen rijst en geen gruttenpap en geen pannekoeken meer zien. Ik moest bij de droge rijstmaaltijden aan de heerlijke nasi van Tineke denken, maar niet te lang, want dan kreeg ik helemaal geen hap meer door mijn strot. Voordeel is wel dat ik geloof ik aardig wat ben afgevallen en gezegd moet, dat de monniken het merendeel van hun eten zelf verbouwen en daar ook heel trots op zijn. Alleen de variatie was niet zo heel erg groot. Voor mij dan. Ik verlang ondertussen naar voer dat begint met Mc.

Heeeeerlijk!

De afgelopen 2 dagen is er weinig en toch heel veel gebeurd. Eergisteren kon ik dus door de staking niet van Pullahari weg en heb ik de bibliotheek verkend. Van een Oostenrijkse vriend in Bouddhanath had ik gehoord over een boek dat ik zeker moest lezen en ik bedacht me dat dit een mooie gelegenheid was om dat eens op te zoeken. Het klinkt misschien zwaar, maar 'The Tibetan book of living and dying'  is een geweldig boek  Ik kon niet stoppen met lezen en ben er het grootste gedeelte van de afgelopen 2 dagen in verdiept geweest. Het was heerlijk om daar bovenin de grote tempel met uitkijk over de Kathmandu vallei en de Mount Everest te lezen over verlichtende zaken. Het mooie was (geen toeval) dat dit boek perfect aansluit bij de 2e dag van het seminar dat ik een dag daarvoor had.

Gisteren was een dag van een heel ander kaliber. Alle monniken hadden een vrije dag. De Puja's gingen wel gewoon door in de ochtend, middag en avond, maar voor de rest was het speeltijd. Ze hadden, zo leek het, hun zakgeld gekregen en dat werd uitgegeven aan allerlei zaken waar kleine kinderen hun geld aan uitgeven. Veel snoep en goedkoop speelgoed. Ze waren aan het voetballen, tikkertje spelen, volleyballen (de tieners) en knikkeren. Tante dacht dat ze nog wel een paar spelletjes aan het repertoir kon toevoegen en na wat aarzeling in het begin, kreeg ik een monnik of 15 zover dat ze met me meededen met 'Schipper mag ik over varen', 'Zakdoekje leggen' en 'Annemaria Koekoek'.  Vooral die laatste was een hit. Ik moest het eerst zien uit te leggen en daar kwam mijn Spaanse vriend Paco goed van pas. Hij vond het geweldig om mee te werken aan mijn demonstratie. Bleek dat hij het spel nog kende vanuit zijn jeugd. Natuurlijk moest ik met alle spellen meedoen en met nog 2 Nepalese kinder-tik-en-vangspelletjes. Ik was na anderhalf uur rennen en gek doen uitgeput. Niet alleen daarvan, maar mijn kamer ligt downhill en dan nog met 40 trappen naar beneden en weer 8 naar boven, dus even wat ophalen resulteert iedere keer in een bijna hartaanval.

Bij een van de Nepalsese tik-en-vangspelletjes was ik hem en ik moest geblindoekt de jonkies zien te vangen. Ik had vriendelijk de rode sjaal van een van de kleine monnikjes geweigerd, want ik had gezien dat hij er even tevoren zijn snotneus mee had afgeveegd en ik was de zoveelste in rij die hem was. Ik dus met de ogen stijf dicht aan het vangen. Met zoveel rondrennend grut, moest het een kwestie van seconden zijn voordat ik er 1 te pakken had. En het duurde maar en het duurde maar. Toen ik echt niet meer kon en mijn ogen open deed, waren er nog maar 2 kleintjes die waarschijnlijk uit een gevoel van medelijden nog bij me gebleven waren. De anderen, zei mijn grote vertaalmonnik, hadden geen zin meer en waren gaan voetballen!!

Toen ben ik maar bij het voetballen gaan kijken en kwam weer op een geweldig idee. Waterflesvoetbal! Maar ja, geen lege waterflessen. Ik had er nog wel 2 op mijn kamer, dus ik met mijn laatste restje kracht naar beneden om 2 flessen op te halen. Het was super leuk om te zien hoe snel ze zo'n spel oppakken. Ik kon me gelukkig snel terug trekken en van een afstandje toekijken. 1 jochie van een jaar of 2 vond het leuk om de fles steeds om te gooien en een ander had hem ineens weer gevuld toen we aan de andere kant van het speelveld waren, maar toch het was fun. Het was ook leuk om te zien hoe de ouderen fanatiek aan het vollyballen waren. Ze hadden hun lange rode rokken opgestroopt en stonden in hun korte broek te spelen. Anderen waren met een potje vingervoetbal bezig en de allerkleinsten hadden een visspel op muziek, waarbij een heleboel kleine plastic visje in de rondte draaien en af en toe hun bek open doen. Dat is dan het moment waarop je met je hengel moet toeslaan. Voordat die bekjes weer dichtgaan dus. Ze hebben er 2 paar batterijen doorheen gejaagd en ik kan dat deuntje nog steeds niet uit mijn hoofd krijgen. Ik vond het oprecht jammer dat ik deze plek en deze geweldige mensen moest verlaten.

Strike

Gisteren was het seminar veel interessanter voor mij. Ik begreep er veel meer van en beter nog, ik begijp nu ook de meerwaarde van een leraar boven leren uit alleen boeken. Ik ga terug in Nederland serieus op zoek. Op het moment dat ik dit bericht typ, is de strike (landelijke staking) begonnen. Het hele land ligt officieel 10 dagen stil, maar niemand weet of dat zo blijft. Dat zou desastreus zijn voor alle kleine ondernemers en dat zijn er heel veel. Het schijnt dat toeristenvervoer nog wel mogelijk is, maar verder is alle vervoer verboden en ook restaurants mogen niet meer open. Op het breken van de staking staan serieuze consequenties. Van het gooien met stenen tot het afranselen van de overtreders. Dat wil niemand meemaken, dus het nieuws wordt goed in de gaten gehouden om te zien wanneer de staking voorbij is en wat wel en niet mogelijk is. Pullahari heeft gisteren een enorme hoeveelheid eten ingeslagen, net als de meeste hotels, guesthouses en families. Ik had vandaag eigenlijk naar Bhaktapur gewild, maar ik kom dus niet weg. Ik was al niet meer van plan om naar de rest van het seminar te gaan, maar dat had dus ook niet meer gekund. Nu mag ik werkelijk mijn laatste twee en een halve dag in Nepal in alle rust en afzondering in het klooster doorbregen en geloof me, dat is geen straf. Ik zit nu in de bibliotheek, waar ik tot mijn verrassing een computer ontdekte! Ik ga de komende dagen de bibliotheek verkennen, lezen en heel veel foto's maken van het klooster, haar bewoners en de prachtige omgeving. Op 13 november hoop ik om ongeveer 18:30 terug te vliegen naar New Delhi.

Seminar

Vanmorgen na het ontbijt, ben ik naar beneden gelopen. De monnik Kenpo had goed uitgelegd waar ik precies moest zijn en de bus vertrok direct nadat ik was ingestapt. Ik wist de weg nog goed naar the White Monastery en ik was er ruim op tijd. De Rinpoche was wel een half uur te laat. Het was een heel ceremonieel. De man wordt met veel eerbied behandeld en door sommigen zelfs vereerd. Voor mij waren een paar dingen lastig. Het onderwerp van dit seminar was er duidelijk een voor gevorderden en de Rinpoche spreekt nauwelijks Engels. Er was een vertaalster die na elke 20 of 30 zinnen zijn woorden vertaalde. Dat deed ze wel goed, maar het komt toch niet echt aan wanneer de Rinpoche zit te vertellen in het Tibettaans, niemand verstaat een woord van wat hij zegt, en daarna zit hij geduldig te luisteren als de vertaalster zijn voorden in het Engels herhaalt. Af en toe deed hij een stukje in het Engels en dat was dan wel weer inspirerend. Ik heb wel wat dingen opgepikt, maar de materie is duidelijk te gevorderd voor mij. Ik probeer dan maar de sfeer te proeven en het bijzondere van deze bijeenkomsten te inhaleren. Er was een korte theepauze en ik was daarna vrij snel weer binnen. Daar zag ik dat een aantal mensen naar voren liep om persoonlijk de zegen van de Rinpoche te krijgen. Daar ging ik niet voor, maar ik ben wel naar hem toegelopen. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam. Vervolgens legde hij zijn handen op mijn hoofd en blies er een keer overheen. Toen kreeg ik uit een klein zakje een paar kleine zwarte korreltjes die ik moest opeten. Ik mocht een foto van hem maken en dat was mijn speciale moment van de ochtend. Ute en Patrick waren er ook, hoewel Patrick in de pauze is weggegaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik denk dat ik morgenvroeg nog een keer ga, maar dan een ander deel van Kathmandu ga bekijken. Mijn geld ($60) is gelukkig goed besteed aan de huisvesting en studie van de monniken van het klooster.