Zoektocht

Ik had in no-time een autorickshaw te pakken. Geen probleem. Ik ben die avond wel tot de conclusie gekomen dat ik mijn selectiemethode moet verbeteren. Het blijkt dat heel veel Indiers op de een of andere manier 'gebruiken'. Veel zijn verslaafd aan zelfgebrouwen brandewijn van suikerriet, of aan cannabis. Bijna alle Indiers gebruiken dat goedje in die zakjes om tijdelijk even een oppepper te krijgen. Vijay uit Bodhgaya noemt het een "habit', een gewoonte. Zoiets als Somalische mannen die quat kauwen denk ik. In ieder geval, de mannen met bloeddoorlopen ogen vallen af. Ook de te agressieve mannen vallen af. Dan kan je je nog vergissen hoor, maar het ergste volk ben je dan kwijt. Als ik nu ergens een (fiets)rickshaw moet hebben, dan zoek ik een taaie oude opa met heldere oogjes uit. Die noem ik dan papa en hij trapt zich de longen uit zijn magere lijf voor mij. Works for me! Maar goed, de autorickshaw driver in Mughal Sarai was er nog een van de iets te agressieve soort, maar ik schatte hem ongevaarlijk in. Een goede prijs bedongen en hij wilde mij natuurlijk naar een bevriend guesthouse brengen. Vond ik goed, omdat ik nog niets had geregeld. Ik gaf wel aan dat ik dichtbij de Ganges wilde zitten. Dus uitzicht op de Ganges. Hij zal wel gedacht hebben dat ik in het donker toch niet kon zien of er een uitzicht was, want hij bracht me naar een guesthouse waarvan ik zeker was dat deze te ver van de rivier af zat. Gewoon een gevoel. Toch maar even kijken. Als het een super schoon guesthouse was voor een goede prijs, kon ik altijd nog 1 nachtje blijven. Het bleek echter een smerig rovershol. Ik heb gelijk duidelijk gemaakt dat ik hier niet zou blijven en ben met koffer op de rug de straat weer op gelopen. Geen enkel idee welke kant op, maar met ferme passen de nacht weer in, op de voet gevolgd door mijn driver die er helemaal niets van begreep. Ik heb vanaf dat moment niet meer met hem gesproken en na ongeveer een kwartier was hij daar ook achter en taaide hij af. Ik heb 1 keer bij een reisbureautje om de juiste weg naar de Ganges gevraagd en uiteindelijk kwam ik op een punt waar het er iets ruimer uitzag. Niet meer van die smalle straatjes. Daar werd ik aangesproken door Michael. Kon nuttig zijn. Ik zei dat ik een guesthouse zocht met uitzicht op de Ganges. Hij wist er wel een. Ach, verrassing! Michael was er ook een van het erg opdringerige soort, maar zolang hij nut had, mocht hij me begeleiden. Hij waarschuwde ook nog netjes dat we nu heel smalle steegjes in zouden gaan. Dat stond me niets aan, maar ik had niet veel andere keus. Ik had al wel bedacht dat ik Michael zo snel mogelijk zou dumpen. Hij had me bijna naar zijn guesthouse met commissie gebracht, toen ik een bord zag met Friends Guesthouse en wat heeft men op 22:15 in een donker en onbekend Varanasi nodig? Juist een friend. Nee nee, zei Michael, daar blijven alleen maar Japanners. Prachtig! Net wat ik hebben moest. Japanners zijn erg schonen mensen, dus dat moest ik proberen. Ik riep naar binnen en kon gelijk komen. Ze hadden een kamer voor een fantastische prijs. Michael sputterde nog dat hij wel zou wachten als het niets was, maar de deur werd hem door de manager bot voor zijn neus dichtgegooid. De kamer was meer dan ik gehoopt had. Ruim, schoon, wel met een hurk toilet, maar ik kan ook wel hurken als het moet hoor en met de broodnodige stormfan. Die had ik zeker nodig want ik was van de warmte en de spanning weer aan het zweten als een otter. Daarbij komt nog dat ik in de haast om uit de trein te komen, mijn fleecejack nog aan had. Ik heb nog nooit zo'n lekkere koude douche gehad en weer geslapen als Boeddha in Varanasi.