Gevonden!

De busrit van Gorakhpur naar Kushinagar was niet heel bijzonder, ware het niet dat bij ons die grote verkrachtingszaak zo prominent in het nieuws was. Dat gebeurde ook in een bus. Ik zal in een local bus, met dus alleen Indiers. Ik was de eerste passagier en daarna stapten alleen maar mannen in. Ik vermande mezelf, besloot om niet paranoia te worden, maar hield de passagiers toch goed in de gaten. Zij mij ook ;-) Een kwartier later, we waren nog niet vertrokken, stapten ook een paar vrouwen in en daarna nog meer mannen en meer vrouwen en kinderen tot de bus ongeveer 50% overbezet was en toen zat ik ook wat rustiger. Ik heb na die busrit besloten om mijn overbezorgde gedachten te laten varen. Daar word ik niet gelukkig van en daardoor mis ik het plezier van het reizen met het openbaar vervoer dat ik altijd heb gehad en echt niet kwijt wil. Ik kwam in Kushinagar aan, gewoon een zijstraat van de hoofdweg en vroeg een nieuwe papa om me naar een guesthouse te brengen. Dat wilde hij wel en hij bracht me naar het eerste de beste hotel. Toch maar even kijken. Was niks. Ik had papa gevraagd om op me te wachten en ik vroeg hem om me daarna wel naar een guesthouse te brengen. Was prima. Hij reed me recht naar het volgende hotel waar hij de weg vroeg naar een guesthouse. Hij bleek geen idee te hebben wat dat was of waar hij er 1 kon vinden. De bewaker van het 2e hotel wist er wel 1. Wij er naartoe, maar dat was nog minder. Papa was er nog en toen besloot ik de kloosters en tempels af te gaan. Er zijn er vele in Kushinagar, maar de een na de ander was volgeboekt met voornamelijk Chinese en Japansen groepen Boeddhisten. Tot ik bij de Vietnamees/Chinese Boeddhistische tempel kwam. Daar kon ik ook niet in, want ze waren daar met een verbouwing bezig. Toch moet ik er weer redelijk verhit en moe hebben uitgezien, want de man zei dat er wel een kamer was voor een mooie prijs, maar niet echt schoon. Ik ging kijken en was helemaal tevreden. Papa betaald en bedankt voor zijn diensten en ingetrokken in de grootste tempel in Kushinagar. De tempel wordt gerund door een Vietnamese moeder overste en haar Amerikaanse zoon. De moeder woont en werkt hier al heel lang, haar zoon Tron Nguyen heeft net zijn kinderen in Amerika de deur uit en is een maand geleden zijn moeder komen helpen. Hij kan alleen nog geen Hindi, of Vietnamees (verleerd) of welke andere taal dan ook, dus hij heeft het best moeilijk. Hij is wel heel erg goed in het binnen halen van donaties, want het complex is adembenemend rijk. Er is een jonge non van Vietnamese achtergrond uit Noorwegen die wat Engels spreekt en die samen met de Chinese mr. Wong de tent dagelijks runt. De tempel is aan alle kanten met grote sloten op enorme hekken afgesloten en wordt alleen voor genodigden open gedaan. Dat moet helaas wel, zei Tron, vanwege de armoede op straat en hun ervaring met diefstal toen de tempel nog vrij toegankelijk was. Ik voelde toen ik van binnen naar buiten keek een enorme rust. Werd er emotioneel van. Dit is het India waar ik voor kwam, waar ik naar op zoek was. Ik werd uitgenodigd voor het avondeten en heb besloten voor 2 nachten te blijven. Gisteravond heb ik het avondgebed bijgewoond in het hoofd tempelgebouw. Een Boeddhistische gebedsdienst van ongeveer een uur. Ik heb zoveel mogelijk meegedaan. Vanmorgen om 07:00 aangeschoven voor het ontbijt en ik heb in de afgelopen 2 weken nog niet zo goed en toegegeven ook lekker gegeten (op die ene hap met peper na). Nu wil het toeval dat deze Tempel ook een 'filiaal' heeft in Lumbini (Nepal). Daar ga ik morgenvroeg naartoe. Vandaag ga ik ten volle genieten van mijn nieuwe kloosterleven.