Ik ben na mijn trip naar Sarnath toch maar terug gegaan naar mijn guesthouse om te vragen of ik er nog een paar uur kon blijven. Anders duurde de dag wel heel erg lang. En uiteraard, tegen betaling, is vrijwel alles mogelijk in India. Ik heb nog heerlijk even kunnen rusten en ben om 21:00 met een nieuwe papa naar het treinstation gegaan. Daar was het maar weer afwachten of deze trein op tijd zou gaan. Ik zach waarempel nog 2 witte gezichten voorbij lopen en een half uur later sprak de man me aan. Een belg met zijn vriendin. Ik vroeg of ik bij hen mocht komen zitten, want ik had inmiddels het gevoel dat ik totaal naakt op het perron zat. De sudoku bracht ook geen afleiding meer. We hebben lekker met elkaar gesproken en ons alle 3 afgevraagd hoe het nu zat met onze slaapplaats. Geen coupenummer en geen bednummer. De trein kwam waarempel op tijd! We hadden een 1e klas coupe en ik had geen idee wat ik me daarbij moest voorstellen. Gelukkig maar, anders was ik misschien niet eens naar het station gekomen. Het was een kale wagon met tralies voor de ramen en metalen luiken die vertikaal open en dicht geschoven konden worden. Er waren 4 bedden. 2 boven elkaar aan weerszijden. Mijn Belgische vrienden hadden een coupe met maar 2 bedden naast mij. In die van mij lag 1 man. Dat kan. Ik installeerde me snel op het andere onderste bed. Kort na elkaar kwamen nog 2 mannen binnen die naar boven klommen. Hmmm. Daarna, het was toen ongeveer 23:45, werd er geslapen. Dat betekende dat mijn naaste buurman de luiken naar bedenden schoof en een andere buurman deed de deur dicht. Ik zat ineens opgesloten in een metalen box met 3 volwassen mannen. Dubbel hmmm. Ik heb voor het eerst deze trip mijn fluitje uit de tas gepakt. Omdat wakker blijven geen optie was, heb ik me in mijn lakenzak gewurmd en ben met mijn fluitje in de hand als een blok in slaap gevallen. Heerlijk de nacht doorgeslapen. Mijn buurmannen gedeeltelijk ook, want toen ik wakker werd, waren de 2 bovenbuurmannen weg en vroeg alleen mijn naaste buurman of ik goed had geslapen. Ik werd wakker in een mooie en groen Noord India. Een totaal andere omgeving, met talrijke rijstvelden, lotusbloem meertjes, stukken bos en de bekende apenfamilies. Omdat de coupe's zijn ingericht voor mini Indiers en niet voor lange europeanen, kon ik zittend op mijn bed niet naar buiten kijken. Daar kreeg ik een nekhernia van. Ik ben toen naar de buitendeuren gelopen (die staan daar altijd open) en heb daar eerst mijn tanden gepoetst (gewoon naar buiten spugen) en mijn gezicht gewassen met het flessenwater dat ik nog had. Daarna heb ik me ongeveer een uur in de deuropening staan vergapen aan het mooie landschap. Ik zag, en dat hoort toch ook bij het landschap, om de paar meter iemand zijn behoefte doen. Ik weet dus nu heel goed hoe dat moet zonder toiletpapier. Ook heb ik onderweg 3 crematies in volle gang gezien. Wel raar hoor, zo in de trein van Hengelo naar Oldenzaal... Maar met de trein in boemelvaart, de wind in mijn gezicht, de heldere lucht stond ik daar geweldig te genieten. Om 09:00 kwamen we aan in Gorakhpur en nam ik afscheid van mijn Belgische vrienden die direct door gingen naar Nepal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten