Naar Lumbini

Ik ben eergisteren ochtend vroeg op de 1e van 4 bussen naar Lumbini, Nepal gestapt. Om maar even aan te geven hoeveel ellende een mens zich in z'n hoofd kan halen... Nadat ik had besloten om mijn ongerustheid te laten varen ben ik, zoals ik dat kende en waar ik altijd van genoot, heel open de volgende local bus ingestapt. In alle bussen tot nu toe ben ik de enige buitenlander geweest. Zo moet dat ook (anders is het voor mij geen local bus meer). Ik was nog niet eens ingestapt of ik had al een paar aanbiedingen van dubieuze chauffeurs in Jeeps of prive auto's te pakken. Een lokale jongen gaf me het overbodige, maar goed bedoelde advies om alleen in een zogenaamde government bus te stappen. Ik hoefde slechts 5 minuten te wachten. In de goot lag een hond die aan zijn opgezwollen karkas te zien al een paar dagen dood was. Gelukkig stond de wind de andere kant uit. Ik stapte in de eerste bus en we waren nog geen 5 minuten onderweg toen ik aan de andere kant van de rijbaan een ongeluk zag. Een vrachtwagen was tegen een op de weg kerende schoolbus gereden. Voertuigen keren hier zomaar op de (snel)weg. Daar moet je op bedacht zijn en deze vrachtwagenchauffeur was dus niet alert genoeg, kon in ieder geval niet meer op tijd remmen. Als hij er in vole vaart tegenaan was geknald, dan had hij de schoolbus omgegooid, maar die stond nog overeind. In beide voertuigen zaten deuken, maar erger was, dat achter de deuk van de schoolbus ook kinderen zaten. Ik heb niet gezien of er gewonden waren, want wij reden door en er stonden al veel menen omheen. Een kilometer verder lag een dode hond op straat. Aangereden. Die wel in volle vaart en dat is geen prettig gezicht. Anyway... De rest van de trip geen nare dingen meer gezien. De local bussen zijn hier totaal ingericht op de mini Indiers en Nepalezen. Niet op mijn lange benen en 42 jaar oude knieen. Als een rit langer duurde dan een uur, dan wist ik niet meer waar ik moet die benen naartoe moest. Mijn busritten duren meestal allemaal langer dan een uur. Dan heb ik het over 3-5 uur. Wat het rijden in een local bus ook zo boeiend maakt, is dat je eerst bij de bus moet zien te komen. Dus de speurtocht er naartoe. Je moet eerst 6 mensen vragen en dan uit die antwoorden de juiste richting destilleren en dan blijkt een 'five minute walk madam' toch wel een kwartier te duren. In de hete zon met 8 kilo op de rug. Dan komt natuurlijk de onvermijdelijke rickshaw driver om je de rest van de weg te helpen met vervoer. Het duurt bij mij meestal een paar honderd meter waarbij ik loop en hij naast me rijdt, voordat we het over de prijs eens zijn, maar dan heb je ook wat. Vanuit Sunauli, de laatste stop voor de grens, moest ik nog ongveer 500 meter afleggen naar de grens. Men kan een fietsrickshaw nemen, maar ik loop net zo lief. Ik was zo geintrigeerd door de aanblik van de Indiase grens en 50 meter daarachter de Nepalese, dat ik de douanepost straal voorbij liep. Ja, ik hoorde wel zo'n mannetje irritant roepen: Hallo, hallo, hallo, maar dat doen ze allemaal en ik sloeg er geen acht op. Tot hij ineens achter me stond en ik me omdraaide. De douanebeambte liet me vriendelijk weten dat ik de douanepost 10 meter geleden al was gepasseerd. Ik in de ankers en terug met de nog steeds vriendelijke man mee. Stempel gehaald voor exit India en door naar de douane post bij de Nepalese grens. Nu wel goed opgelet. Visum gekocht voor Nepal en binnen 10 minuten stond ik weer buiten, nu in Nepal. Nu op zoek naar de bus naar Lumbini. Oh nee madam, die bus gaat niet vanaf de grens, nee, voor Lumbini moet u 3 km verderop bij het "Lumbini Gate" busstation zijn. Raad eens hoe je daar moet komen. Goed, tante maar weer bij een papa achterop de kar. De laatste bus van Bairhawa naar Lumbini was gedenkwaardig. Ik had een plaatsje helemaal achterin de bus en had weer geen idee waar ik mijn knieen moest laten, toe een jong man me helemaal klem kwam zetten. Hij leek vriendelijk genoeg, dus ik zei: "It's ok". Even later bewoog er wat aan mijn cameratas. Hij was met mijn kompas aan de slag gegaan. Zei dat ie niet werkte. De onbeschaamdheid! Natuurlijk werkt dat ding wel! Ik heb hem even laten zien hoe het werkt, maar gaf daarna direct toe dat ik er evengoed wel om verdwaal. Dat had hij verstaan en we lachten erom. Het bleek dat het hele achterste gedeelte in beslag was genomen door een moslim familie. Mannen met baarden, kleine kinderen en vrouwen met nikaap. Verrassend genoeg sprak iedereen daar achterin de bus behoorlijk Engels (alleen de vrouwen zeiden geen woord). Wat volgde was een anderhalf uur lange discussie over Moslims in Nederland. Ik was eerst voornamelijk met mijn jonge buurman in gesprek, maar even later werd mijn bebaarde voorbuurman ook geinteresseerd en de rest van de weg hebben wij het gehad over goede en slechte Moslims en over het wat, hoe, waar en waarom. Ik vond het jammer dat ik er in Lumbini uit moest. Heb hartelijk afscheid genomen van weer een paar nieuwe vrienden voor 1 dag.