De trein van Agra naar Bodhgaya (klemtoon op de o) stopt niet in Bodhgaya. Nee, waarom zou die ook! Die stopt in Gaya. Dus van Gaya naar Bodhgaya moet weer vervoer geregeld worden. Da's niet moeilijk, want je wordt koud uit de trin al door autorickshaw drivers aangeklampt of je ook vervoer nodig hebt. Dat had ik natuurlijk. Beetje rondkijken, beetje afdingen. In deze regio is het normaal dat een autorickshaw onderweg meerdere passagiers opikt. Dat wist ik dus toen nog niet, maar deze driver gaf me van tevoren aan dat er voor de afgesproken prijs geen andere passagiers zouden worden opgepikt. Prima. Ik had al heel snel spijt van mijn ricksaw keuze. Vertrouwde de man zijn oogjes niet. Hij was ook de 2e inzittende naast de chauffeur. Daar had ik ook niet op gerekend. Ik was voor 100% alert. Eerst stopte de rickshaw bij een of ander vaag stalletje waar een paar zakjes "spul" werden gekocht dat vakkundig tussen onderlip en tanden werd gedrukt. Ik wist niet of het tabak was, een opwekkend middel of wat dan ook. 200% alert. Daarna verder naar Bodhgaya. Het leek op een hoofdweg en er was voldoende ander verkeer. Ook de borden gaven geruststellende namen aan. Even later stopte de driver weer. Er stapte nog iemand in. Ik zei ferm: NO en greep mijn koffer uit de bak achterin. Dat bleek duidelijk genoeg, want de passagier werd er weer uitgewerkt en we reden verder. In Bodhgaya was het natuurlijk de bedoeling dat ik naar het hotel van een broer of neef of goede vriend zou gaan. Nou, daar had ik al helemaal geen zin in. Ik heb de driver bij het eerste het beste internetcafe laten stoppen, heb betaald en ben uitgestapt. Verontwaardiging alom. Zij krijgen commissie wanneer ze een gast bij een hotel afleveren. Daarom kunnen ze de ritprijs vaak lager houden. Jammer dan. Oprotten! Ik had het gevoel dat ik dichtbij mijn bestemming was, dus ik liep vol vertrouwen een kant op. Bleek de goede kant, want ik kwam in het zeer toeristische en Heilige centrum van Bodhgaya.
Ik had in het internetcafe een "welkom hotel" gevonden. Nou, is dat niet mooi? Hoe welkom kan een mens zich voelen. Na lang zoeken en niet vinden werd ik door een monnik naar het hotel gebracht waar ik al 4x eerder zo voorbij was gelopen. Ik had het nu niet warm meer, maar heet. Moest even rusten en bijkomen. Alleen is in de staat Bihar, waar Bodhgaya in ligt, stroom het grootste probleem. Dat valt willekeurig uit en het is dan maar de vraag wanneer het weer aan gaat. Ik betrad hotel welkom in volledige duisternis. Wilde eerste de kamer zien. Die zou ok geweest zijn als de ventilator had gewerkt. Blijkt dat ze voor gasten wanneer die binnen zijn een generator aantrappen, zodat er licht en verkoeling is wanneer de stroom weer uitvalt. De generator deed het ook niet. Omdat ik nu bijna uitgeput was en vollegig blank stond van het zweet, heb ik voor 1 nacht geboekt. Ik kon alleen niet in mijn kamer blijven omdat ik daar binnen een kwartier dood zou zijn gegaan aan oververhitting. Dus toch maar weer de straat op. Mezelf bekend maken met mijn nieuwe omgeving. Een prettige omgeving, als je de bedelaars niet meerekent. Ik keek ondertussen ook uit naar een betaalbare betere slaapplaats. En die vond ik! Hotel Lucky! Hoe lucky kan een mens zijn. De vriendelijke receptioneist vertelde me dat zij een grote generator hebben en wanneer de stroom in de stad uitvalt, duurt de onderbreking vaak niet langer dan een paar seconden. Hij had gelijk. Ik ben direct mijn koffer gaan halen, heb 1/3 van de prijs achter gelaten en ben zeer happy in hotel Lucky getrokken. Ik heb gedoucht in een schonen douche, ben gaat liggen onder een fan met orkaankracht en ben tot de volgende ochtend in coma geraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten